Vrijdag 31 juli
Vandaag aangekomen net voor Ferrara, net aan de overkant van de Po. Mooie schaduwrijke camping, maar vrij leeg en een beetje dood. Het moet een waardeloos seizoen zijn voor de campinghouders. Straks op de fiets boodschappen doen, want we hebben niet veel meer 'in huis'.
Na een nacht in een echt bed in de jeugdherberg zal het wel tegenvallen vanavond. Ik sliep zo lekker dat, aldus Guido, ik een oude gewoonte oppakte, het al slapend nabootsen van een slecht gesmeerde circelzaag. Sorry mensen voor dit terugvalgedrag. Maar ik moet ter verdediging aanvoeren dat kamergenoot G. (ik noem geen namen) ronkte als een oude Trabant.
De fietstocht vandaag is eigenlijk niet om over naar huis te schrijven. De Po-vlakte maakt zijn reputatie waar. Vlak, sloten, veel verkrotte, nog niet geruimde karkassen van 'casa periculosa', af en toe aardige dorpjes, dat wel, met ranke kerktorens zoals in het Friese Oldeboorn. De straten zijn leeg, bij de cafés zitten wat 'Carmiggelt-figuren', waar we ons maar bijvoegen. We zijn ook een stel vagebonden zo langzamerhand.
Vandaag calamiteit. Mijn afstandmeter geraakte in een identiteitscrisis, alle getallen sloegen op tilt. Gevolg: geen afstand- en geen snelheidsmeting meer. Dit is voor de Rome-reiziger heel erg: geen dashboard meer, geen ronkende getallen, andere fietsers zullen je niet meer serieus nemen. Als principieel niet lezer van gebruiksaanwijzingen sta ik nu wel even met de mond vol tanden. Wat te doen? Laat ik nou een handige zwager hebben. Eh, Guido ...
Morgen Bologna, oudste universiteitsstad van Europa. Daar begonnen ze al in de twaalfde eeuw met de studie van de retorica, ook een beetje mijn vak de afgelopen jaren. Een linkse stad, aldus reisleider Reitsma. In 1980 organiseerden Italiaanse neo fascisten een aanslag op het treinstation. Mijn collega Dick ontsnapte toen op het nippertje. Dick is 'in Italië', zoals een ander 'in de heer'. We zien hem de komende dagen misschien nog. Hij zal ons dat verhaal nog in geuren en kleuren vertellen.
Guido heeft zijn was gedaan. We zitten lekker op twee stoelen in de schaduw. De krekels gaan vreselijk tekeer. Twee bekakte Engelsen zijn opgehouden te kakken. Met wat laatste pinda's en meer dan voldoende water is het hier best uit te houden.
De stad Ferrara laten we vanavond even voor wat het is. Er komen nog zoveel mooie steden en deze camping is zo lekker rustig.
Hé meiden, natuurlijk missen we jullie. G. en ik hebben het gisteravond nog de hele avond over meiden gehad!
Maar om jullie onmisbaarheid nu af te meten aan de vindbaarheid van onze spullen.... Liefde is toch geen zoekmachine. Wat zouden we anders van Google houden. Meet onze liefde eerder af aan alle tekst die we jullie toesturen. Jullie leven ook super goed mee en dat helpt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten