Vrijdag 31 juli: Als een slecht gesmeerde cirkelzaag......

Vrijdag 31 juli

Vandaag aangekomen net voor Ferrara, net aan de overkant van de Po. Mooie schaduwrijke camping, maar vrij leeg en een beetje dood. Het moet een waardeloos seizoen zijn voor de campinghouders. Straks op de fiets boodschappen doen, want we hebben niet veel meer 'in huis'.

Na een nacht in een echt bed in de jeugdherberg zal het wel  tegenvallen vanavond. Ik sliep zo lekker dat, aldus Guido, ik een oude gewoonte oppakte, het al slapend nabootsen van een slecht gesmeerde circelzaag. Sorry mensen voor dit terugvalgedrag. Maar ik moet ter verdediging aanvoeren dat kamergenoot G. (ik noem geen namen) ronkte als een oude Trabant. 

De fietstocht vandaag is eigenlijk niet om over naar huis te schrijven. De Po-vlakte maakt zijn reputatie waar. Vlak, sloten, veel verkrotte, nog niet geruimde karkassen van 'casa periculosa', af en toe aardige dorpjes,  dat wel, met ranke kerktorens zoals in het Friese Oldeboorn. De straten zijn leeg, bij de cafés zitten wat 'Carmiggelt-figuren',  waar we ons maar bijvoegen. We zijn ook een stel vagebonden zo langzamerhand.

Vandaag calamiteit. Mijn afstandmeter geraakte in een identiteitscrisis,  alle getallen sloegen op tilt. Gevolg: geen afstand- en geen snelheidsmeting meer. Dit is voor de Rome-reiziger heel erg: geen dashboard meer, geen ronkende getallen, andere fietsers zullen je niet meer serieus nemen. Als principieel niet lezer van gebruiksaanwijzingen sta ik nu wel even met de mond vol tanden. Wat te doen? Laat ik nou een handige zwager hebben.  Eh, Guido ...

Morgen Bologna,  oudste universiteitsstad van Europa. Daar begonnen ze al in de twaalfde eeuw met de studie van de retorica, ook een beetje mijn vak de afgelopen jaren. Een linkse stad,  aldus reisleider Reitsma. In 1980 organiseerden  Italiaanse neo fascisten een aanslag op het treinstation. Mijn collega Dick ontsnapte toen op het nippertje. Dick is 'in Italië', zoals een ander 'in de heer'. We zien hem de komende dagen misschien nog. Hij zal ons dat verhaal nog in geuren en kleuren vertellen.

Guido heeft zijn was gedaan. We zitten lekker op twee stoelen in de schaduw. De krekels gaan vreselijk tekeer. Twee bekakte Engelsen zijn opgehouden te kakken. Met wat laatste pinda's en meer dan voldoende water is het hier best uit te houden.

 

De stad Ferrara laten we vanavond even voor wat het is. Er komen nog zoveel mooie steden en deze camping is zo lekker rustig.

Hé meiden, natuurlijk missen we jullie. G. en ik hebben het gisteravond nog de hele avond over meiden gehad!

Maar om jullie onmisbaarheid nu af te meten aan de vindbaarheid van onze spullen.... Liefde is toch geen  zoekmachine.  Wat zouden we anders van Google houden. Meet onze liefde eerder af aan alle tekst die we jullie toesturen. Jullie leven ook super goed mee en dat helpt!

Donderdag 30 juli: Slapen in een echt bed!

Iedere etappe is weer een overwinning. Je kunt weer een stukje achter je laten en je bent ook weer dichter bij je doel. 

Zo ook vandaag. We hebben geen lange afstand gereden, maar zijn blij na een etappe met tegenwind en weinig afwisseling, weer aan te komen. We merken dat we de afgelopen ritten verwend zijn geweest; prachtige bergen en dalen, rivieren en beekjes en mooie fietspaden erlangs. Veel afwisseling en ieder stuk weer een ander zicht. 

Vanuit Verona naar Montagnana is het anders.

 

Amfitheater in Verona
 

Verona is een prachtige stad, te mooi eigenlijk om zo door te fietsen, maar we zijn nog wel even langs het theater gereden om het weer eens te bekijken. 

Vanuit Verona nog even een stuk fietspad langs de rivier,  maar daarna veel wegen met verkeer en tegenwind. De dorpjes waar we doorheen komen, komen Italiaans over, maar we zien veel leegstand. Joost trok al een vergelijking met Oost Groningen. 

 De bergen hebben we achter ons gelaten en zien we steeds verder aan de horizon verdwijnen. Ik vermoed dat dit landschap tot de Apennijnen zo zal blijven. 

Zo te reizen is het iedere dag weer een verrassing wat we aantreffen om te overnachten; of er plaats is, hoe groot de plaats is, op wat voor grond we de tent neer moeten zetten, of we de haringen de grond in krijgen, en hoe de voorzieningen zijn. 

Zoals gezegd was de camping in Verona ook weer een aparte. 's Ochtends waren we de eersten die in ons postzegelhoekje (ongeveer 3 bij 4 meter) onze tent opvouwden. 

Daarna lekker even ontbijten op het campingterrasje met prachtig uitzicht, met koffie en thee van onze aardige buuf, die op de ligfiets naar Verona was gekomen. 

 

In Montagnana, het einddoel van vandaag, zouden we onze tent bij de plaatselijke jeugdherberg kunnen zetten.

Maar bij aankomst blijkt dat de poort pas opent om 16:00 uur, dus nog een uurtje wachten. Daarom maar naar het mooie historische centrum van het dorp om een ijsje en 2 pilsjes te pakken. Onder het bierdrinken kwamen we op het idee om een kamer te nemen in plaats van weer voor de 16e keer onze tent op te zetten.

Een kamer bleek gelukkig slechts 2,25 keer de prijs van het bier op het terras te zijn, dus de beslissing was gauw genomen. Dus nu lig ik na een douche, scheerbeurt en tukje lekker op bed het blog bij te werken, terwijl Joost op You-tube mooie muziek draait. 

Vanochtend bij vertrek bleek er nog een probleem. Joost kon zijn Samsung niet vinden. Shit, toch niet in de tent gerold, net zoals bij de zonnebril eergisteren! De bril is in goede staat teruggevonden toen we de binnentent uitrolden, maar zit nu ook die telefoon erin, of is die verdwenen.  Omdat er op de camping te weinig ruimte was om snel de binnentent uit te rollen, reden we naar een veldje in de stad en rolden snel de boel uit. En ja hoor, daar tolde de Samsung uit de binnentent!  Het lijkt onderhand wel of al die dingen het geinig vinden om in de tent te blijven zitten!

's Avonds eten in de stad. Maar de Italiaanse gewoonten zijn toch anders dan wij gewend zijn. Joost krijgt een bord met allerlei vleeswaren (ham, salami, enz.) en ik krijg een bord met allerlei kazen. We hebben alles maar netjes opgegeten, net zoals de andere Italianen op het terras. 

Dat is nog eens anders dan het brood dat we anders eten (Joost: brood, koffie, melk en Guido: haver en muesli)

 

Montagnana

Woensdag 29 juli: Zeemleer

Van ons stille plekje bij de fruitboer\teler met zijn vier (!) plekken vertrekken we al weer vroeg. We maken ons zelf wijs het wat rustiger te willen opbouwen en ja, na 20 km zitten we aan de koffie bij een stuurse Italiaanse, die mijn poging in haar taal te bestellen niet zo hogelijk waardeert als ons reisboek had voorspeld. Ik doe nog wel zo mijn best mijn "prego" en "grazias" zo fantasievol mogelijk af te wisselen in mijn daardoor ietwat binaire Italiaans.

De route volgt weer de lange afstand paden, we schieten lekker op tot die verduivelde wind weer opsteekt.

Om een uur is het zo snoeiheet dat we schuilen in de schaduw van een boom. Wat is er mooier dan dat? Eten, drinken, tukkie doen, hmmmm, maar aan dit hemelse niets doen komt na een uur een eind. Verder maar weer,  Verona wacht.

De bergen blijven prachtig. We vragen ons af waar de Dolomieten beginnen en de Alpen eindigen.

Tot 12 uur zijn de fietspaden vol, na één uur hebben wij het rijk alleen. De Italianen eten, rusten of doen stoute dingen.
Onderweg  speciale fietscafés en her en der kranen. Nu neemt Guido ook een 'douche'; je kleren zijn zo weer droog.

We krijgen nog een felle klim. We passeren een Vlaams stel met twee kinderen die, net als wij, de haarspelden trotseren. Zouden de schatjes het leuk vinden? Vast wel.

Op de camping in Verona is gelukkig nog een plekje. De plattegrond van de camping is bijna groter dan ons plekje.

 

Om ons heen hangt overal de was van binnenste buiten gekeerde fietsbroeken. Of de jaren zestig zijn teruggekeerd en het maandverband weer aan de waslijnen te drogen hangt, puilt het zeemleer provocerend naar buiten. Lekker hoor.

Van de camping in Verona is alleen de prijs gemoderniseerd. Op de douche is een vreemd alarm opgehangen. "Voor als er onverwacht water uitkomt?" denk ik  wantrouwig. Ook de oude hurk-wc is hier nog intact. Maar het is hier ook gezellig merk ik laat op de avond.

Verona. Ik ken de stad nog een beetje van een bezoek jaren terug. Van hoog kijken we op het fantastisch panorama van de rode daken en de snelstromende rivier. Wie heeft dit bedacht?

 Drie jongeren spelen op banjo en gitaar een lied van Dylan. Ik herken het lied en wacht op die slotregel die ik prachtig vind. 'Time is like an ocean, but it ends at the shore'. Zo is het en daarom moet je elke minuut benutten.
 

We lopen naar beneden, van de camping en het oude kasteel naar de  stad. 60 treden later zijn we beneden, net voor alweer onweer losbarst. 

Twee oude Duitse dames strompelen in ons café naar binnen en bestellen bier. Waarom moet ik bij dat oude stramme vrouwtje aan de BMD denken? De Bund Deutscher Mädel? 

We wandelen na het eten wat door de opademende stad, net als wij murw van de hitte van de lange dag. We genieten van het  stadse leven, een beetje geholpen door onze spirituale- en medicinale inname.  Wat kan je dorst hebben van zo'n dag.

We lopen en klimmen zestig treden terug.
 

 Uit de diepte van de stad klinkt een cello. Gemeen om zo op mijn gemoed te werken.

Om elf uur heerlijke muziek op het campingterras. Als een aso zit ik voor u te tikken, edele lezer. Dat moet ik wel weer afleren. 

Dinsdag 28 juli: Hongaars gesnurk en wat zoekt Guido?

Gisteravond kwam er een Hongaarse motorrijder naast ons staan op de camping.

 Dat hebben we vannacht geweten! Zodra de beste man in slaap viel steeg er een enorm gesnurk op dat de hele nacht doorging. 

Gelukkig waren we zo moe dat we er niet teveel last van gehad hebben. We waren netjes op tijd op en zaten al rond 8 uur, vooraan de camping, aan tafel ons ontbijt te nuttigen met haver, muesli, melk, broodjes en koffie. 

Bij het vertrek merkte ik dat ik mijn zonnebril niet had. Even terug naar de kampeerplek gereden maar niets gevonden. Dus maar zonder bril op pad. De zon scheen toch niet zo hard, maar het was inmiddels wel  25 graden. Nu gauw op weg vanuit Lana (camping Arquin) naar Romagnano, een camping met slechts 4 plaatsen!

Zoals op bovenstaande routekaart is te zien volgden we niet precies Reitsma, maar de lichte variant van het, met Europese subsidie, aangelegde fietspad van de Via Claudia Augusta. Dit pad loopt grotendeels langs rivieren. 

De Etsch of Adigio.

Op twee stenen in de Etsch

Voor dit gedeelte is dat de Etsch, een brede, zeer snelstromende, rivier. 

's Morgens schoten we goed op; er was praktisch geen wind en de route is goed  bewegwijzerd. Hoewel de weg een beetje  saai over de dijk langs de rivier loopt is de omgeving prachtig; hoge bergen en je fietst van het ene naar het andere dal, wat telkens weer verrassende beelden geeft. 

Bij de stop tussen de middag treffen we 3 Amerikanen die vanaf Frankfurt aangekomen waren. Ze waren ook op de fiets onderweg en hadden hun eigen bijzondere verhaal. Zoals gister ook het geval was, stak er in de middag een forse wind op uit het zuiden. Dat schijnt standaard te zijn in dit gebied en ik ken het vanuit een vakantie aan het Gardameer: in de morgen wind uit het Noorden, tussen de middag windstilte en daarna forse wind uit het zuiden. 

De forse wind was voor ons reden om treintje te gaan rijden (achterelkaar fietsen om elkaar om beurten uit de wind te houden) om het nog enigszins vol te houden tegen de wind in.

En we zijn doorzetters. 

Zicht op Meran

Rond kwart voor 3 waren we in Trento en hebben daar nog even rondgekeken.

                       Op de piazza van Trento bij de fontein.

Daarna nog even de laatste kilometers naar Romagnano. Onderweg had Joost al gebeld of er plaats was, om te voorkomen dat we door moesten naar een andere camping. 

De camping bestond inderdaad maar uit 4 plaatsen! De gastvrouw leidde ons naar een klein plekje met pergola en tafel en stoelen. 

We zitten bij een appelkweker met vermoedelijk veel personeel. Joost moet denken aan de tv serie over de Groninger hennep telers (In Holland staat een huis)

Wat zoekt Guido hier?

Oeps, in de binnentent opgerold vanmorgen!

We hebben vandaag weer bijna 100 km gefietst, dus we waren behoorlijk moe en hebben dus nog even een tukje voor het eten gedaan:

Helaas vond men het nodig het gras te motormaaien op dit moment, wat ons tukje wel wat bemoeilijkte. Gelukkig hebben ze Joost zijn voeten er niet afgemaaid.

Terug van het eten was er ook een Pools stel uit Gdansk naast ons geïnstalleerd, die eigenlijk door hadden willen gaan naar het Gardameer, maar dit niet haalden. Zij konden dubbel genieten van de douche, want we hebben hier 2 persoons douches!

 

Uitzicht bij Romagnano waar we kamperen.

Maandag 27 juli: Via Claudia Agusta

De route: 

Het berglandschap onderweg. 

Het was even zoeken hoe we in Lana kwamen. 

Vanochtend bij het wakker worden op onze camping leek het of de wolken als een grijze vijand het dal beslopen en verzwolgen. Weg bergen, weg de omtrekken van onze omgeving. We pakken nat in. 

Het Reschenmeer is prachtig.  Op met EU geld aangelegde fietspaden zoeven we spectaculair naar beneden. We vallen Italie binnen.

We halen met gemak snelheden van veertig km of meer.  Vandaag dalen we alleen maar.  We vergeten de Reschenpas en de al te strakke kuiten.

Veel kleine pauzes. Bij een meer glijdt een verrast slangetje het water in. 'He, het is hier natuurgebied', sist hij nog naar me. Maar ik versta geen slang. Een fotootje hier, een kijkje daar. Even uit het zadel is goed voor het rosbief tussen onze benen. 

Ons fietspad wordt steeds drukker. Italië zit massaal op de fiets. Bijna iedereen scheurt met ons mee de bergen uit naar Merano. Bijna niemand kiest voor de omgekeerde route omhoog.  'Mensen nemen de trein terug', zegt Guido.  Het doet me denken aan mijn  schaatstochten: met de wind mee op het ijs, op vier wielen terug. 

Het Tiroler dorpje Burgeis is een lief klein plaatsje waar we koffie drinken. Het ruikt er naar melk, naar ongewassen handdoeken om uiers mee schoon te vegen. Verderop heeft een stadje al zijn muren nog behouden. We fietsen er even doorheen.  Onze tocht verdraagt zich slecht met het tijd nemen voor zoveel mooie plekken. 

Om twaalf uur is het gedaan met de steile afdalingen en net als een dag eerder gaat het hard waaien. We verliezen veel energie aan deze overbekende vijand. 

Tegen vieren vinden we een mooie familiecamping. De oude baas troont ons mee naar een plek pal in de zon. Er is niks anders. We drinken eerst maar wat bier en zetten dan de tent op. Aanmelden: niks geen formaliteiten, 20 Euro betalen, we hoeven niets in te vullen.  Oostenrijk vond de bureaucreatie uit, Italië de anarchie. Ik vind het wel best, laat die onverstaanbare Tiroler maar lekker zwart bijverdienen. 

We tafelen uitgebreid, forel dit keer en creëren de nodige bruine lijken. Voor niet kenners van Harry Jekkers: geleegde bierflesjes. Gelukkig hebben we ook vrienden. 

De eigenares van het restaurant raadt ons de trein aan, in vier uur ben je in Rome.  Verleidelijk dat wel. 

Al om half negen vallen onze gesprekken een beetje stil, onze ogen dicht.  We nemen nog maar een bruine jongen, we hebben akelige dorst. 

Onze buurman een tentje verderop snurkt vervaarlijk, terwijl ik dit staande naast onze tent in de warme zomernacht bij elkaar klop en veeg. Het snurken gaat over in vervaarlijk ronken. Hoe vraag je in het Hongaars: 'Wilt u op uw zij gaan liggen?' Het wil me niet te binnen schieten. 

1250 km al. Rome ligt op 600 km. Vanuit de Alpen vielen de Kelten, Hannibal en Napoleon al binnen en dan vergeten we nog een stel barbaren. Ze hebben voor hetere vuren gestaan dan onze  zweetsokken en ongeschoren mombakkessen, de Romeinen.

Zondag 26 juli: Reschenpas

Tussen de Arlberg- en Reschenpas

Landeck, na 22 km afdalen.

De route van zondag 26 juli:

De Reschenpas

Het zoeken op de camping:

Ons chaotisch rijpatroon bij deze camping.

Gelukkig zijn de douches wel goed en is er zelfs een living room.

De tent:

Vandaag hebben we de Reschenpas beklommen.
45 min over 6 (?) km met een klim van 7-8 procent. 
En niet afgestapt.


de pas (Norbertshöhe) op 1405 meter.

Uitzicht Reschenpas

Kwart over acht 's avonds. Joost:

Italië hebben we vandaag net niet gehaald.  Verdikke.
Zitten nu op een soort drielandenpunt. Al op de pas stak een harde wind op. Er komt onweer, zei de net 'befooide' kelner in het restaurant bij de pas. Diezelfde harde wind krijgen we even later frontaal tegen. Mmmh.

Gevolg: we zitten niet aan de prachtige (zoals we een dag later ontdekken) Reschensee, maar aan een non-camping op zes kilometer van het meer, met een beetje spijt.
Maar ... we zijn weer 80 km verder, hebben de pas bedwongen en zijn klaar voor vandaag. En vooralsnog geen onweer. Dik 1100 km inmiddels. 

Het drupt. Het eten is op, de bank bij onze tent wordt nat, de benen zijn strammer dan ooit. Nooit eerder in mijn leven overwoog ik om kwart over acht maar te gaan slapen.

Gisteravond heftig gesprek over politiek met Peter en Judith en Guido.  Oef.... er waren veel SP'ers in de zaal!! Vanochtend waren we al voor zevenen op, koffie pas om half elf. Wij lijden. 

Morgen naar Italiaans Zuid Tirol. Ik kan me nog herinneren dat er ooit bomaanslagen waren, omdat de Tirolers niet bij Italië wilden horen. Dat was eind jaren zestig, toen wij thuis bij het eten alle, alle nieuwsbulletins volgden. Nu betaalt zich dat uit.

Waarom regent het nu? 

Gisternacht alleen in de tent geslapen - zonder  binnentent - en opvallend veel vreemde geluiden gehoord. Moest denken aan die Zweedse gek, die in de jaren zeventig zomaar mensen in hun tent de hersens insloeg.  Ben dus een beetje gaan verliggen om het die Zweed niet te makkelijk te maken. Uiteindelijk toch in slaap gevallen. Naast me ter verdediging een aluminium haring. 

Vandaag weer de 53 km gehaald bij een afdaling. Spektakel!! Bergop is het laagst gemeten niveau 6,7 km. Zonder om te vallen, maar wel met zwabberend stuur en ijle hartkloppingen. En intussen 1150 km op de teller. 

Nog meer persoonlijke bagage weggegooid. Ter recapitulatie: eerst mijn pannetjes en bal meegegeven aan Wilko. Toen het stoeltje laten staan.  Gisteren een aantal onderbroeken weggegooid (eind jaren zeventig heel modieus) en vandaag twee lichtgewicht handdoeken achtergelaten, nog wel door de beste vrouw van West Europa aan mij geschonken. Zo laat ik sporen na.

En nog puilen mijn tassen uit en kan ik niets vinden. Soms heb ik de neiging ega Con maar even te bellen.  

Net in Italië pizza gegeten. Kwamen in gesprek met een Zwitser.  Liepen toen terug naar Oostenrijk. Zegt Guido voor.

Wordt vervolgd. 

(Na intensief heen-en-weer ge-app met het thuisfront liggen de mannen er vroeg in. (T) )

Zaterdag 25 juli: "Kein Fahrrad!, kein Fahrrad!"

Gisteravond was er onweer en hevige regen. Toen we uit de kantine kwamen regende het stevig en zijn we maar meteen in bed gekropen. Het was wel een kunst om veilig bij de tent te komen, want onze hoek van de camping was zo vol dat je bij iedere stap over een scheerlijn dreigde te struikelen. In het donker is het dan een kunst om schadevrij aan te komen. 

De route (groen)

Joost in de slaaptent

's Ochtends weer om 7 uur op, want we moeten vandaag de Arlbergpas bedwingen (1793 m). Helaas kunnen we niet helemaal over de top, want die is gesloten voor fietsers, ivm werkzaamheden aan de tunnel. 

Geen fietsers over de Arlbergpas

Na het inpakken van een natte tent hebben we even aan de campingtafel geluncht. Met ei en meloen, beschikbaar gesteld door buurtjes en mede-fietsers Peter en Judith. Daarna gauw op weg naar Bludenz om een plaats te reserveren voor de treinreis door de tunnel van Langen naar St. Anton. Dit eerste deel van de reis is weer prachtig en het Alpenlandschap wordt steeds indrukwekkender. We hebben niet helemaal Reitsma gevolgd, omdat onze route mooi langs de rivier liep en veel vlakker was ( maar wel constant vals plat).

In Bludenz kan Joost gelukkig 2 plaatsen voor de treinreis vanuit Langen reserveren. Joost is nog niet klaar of Peter en Judith komen op het station aan om ook plaatsen te reserveren. Zij hebben net de 2 laatste plaatsen, want fietsers Jan en Marlies vissen later achter het net.

Nu moeten we in ruim 2 1/2 uur 25 km verder in Langen zien te komen om de trein van 3 uur te halen. Dat lijkt ruim, maar bergop met percentages tot 11% haal je geen hoog gemiddelde. Het stuk na Bludenz is zwaar klimmen, met stukken met veel verkeer door blokkades op hoofdwegen én de afsluiting van de tunnel. Onderweg is het even knijpen of we onze trein wel halen, maar uiteindelijk komen we om 14:15 uur aan bij station Langen.

Joost klimt op de Arlbergpas (foto Judith)

Guido klimt op de Arlbergpas (foto Judith)

En even later arriveren ook Peter en Judith, dus op tijd voor de trein. 

Op het station

Maar bij het inladen van de fietsen in de trein begint de conductrice ineens heel hard te schreeuwen: "Kein Fahrrad!, kein Fahrrad!" Wij begrijpen het niet en balen, want als we niet meekunnen, moeten we een dag wachten! Wij laten dus onze reservering zien en dan bindt mevrouw de conductrice gelukkig in en mogen we mee. Van uitzicht is helaas geen sprake, de hele treinreis is het 'landschap' zwart, omdat we alleen in de tunnel rijden.

Daarna rijden we, samen met Peter en Judith, naar camping Arlberg in Pettneu, lekker bergafwaarts maar wel koud, want de temperatuur is inmiddels gedaald tot zo'n 17 graden. Het lijkt ons een vreemde camping, want iedere plek heeft een eigen huisje met douche, wc en wastafel. De camping lijkt uitgestorven, maar bij de receptie worden we allerhartelijkst ontvangen. En op het moment dat Joost naar broodjes vraagt voor de volgende ochtend, wordt de gastvrouw helemaal enthousiast. Dus schrijven we ons maar in. Op de plek aangekomen blijken de huisjes luxer te zijn dan onze tentjes!

Dus waarom nog een tent opzetten? Dus nu zitten we lekker warm in het huisje en hebben de tent alleen maar opgezet voor de vorm en om te drogen.