Zaterdag 25 juli: "Kein Fahrrad!, kein Fahrrad!"

Gisteravond was er onweer en hevige regen. Toen we uit de kantine kwamen regende het stevig en zijn we maar meteen in bed gekropen. Het was wel een kunst om veilig bij de tent te komen, want onze hoek van de camping was zo vol dat je bij iedere stap over een scheerlijn dreigde te struikelen. In het donker is het dan een kunst om schadevrij aan te komen. 

De route (groen)

Joost in de slaaptent

's Ochtends weer om 7 uur op, want we moeten vandaag de Arlbergpas bedwingen (1793 m). Helaas kunnen we niet helemaal over de top, want die is gesloten voor fietsers, ivm werkzaamheden aan de tunnel. 

Geen fietsers over de Arlbergpas

Na het inpakken van een natte tent hebben we even aan de campingtafel geluncht. Met ei en meloen, beschikbaar gesteld door buurtjes en mede-fietsers Peter en Judith. Daarna gauw op weg naar Bludenz om een plaats te reserveren voor de treinreis door de tunnel van Langen naar St. Anton. Dit eerste deel van de reis is weer prachtig en het Alpenlandschap wordt steeds indrukwekkender. We hebben niet helemaal Reitsma gevolgd, omdat onze route mooi langs de rivier liep en veel vlakker was ( maar wel constant vals plat).

In Bludenz kan Joost gelukkig 2 plaatsen voor de treinreis vanuit Langen reserveren. Joost is nog niet klaar of Peter en Judith komen op het station aan om ook plaatsen te reserveren. Zij hebben net de 2 laatste plaatsen, want fietsers Jan en Marlies vissen later achter het net.

Nu moeten we in ruim 2 1/2 uur 25 km verder in Langen zien te komen om de trein van 3 uur te halen. Dat lijkt ruim, maar bergop met percentages tot 11% haal je geen hoog gemiddelde. Het stuk na Bludenz is zwaar klimmen, met stukken met veel verkeer door blokkades op hoofdwegen én de afsluiting van de tunnel. Onderweg is het even knijpen of we onze trein wel halen, maar uiteindelijk komen we om 14:15 uur aan bij station Langen.

Joost klimt op de Arlbergpas (foto Judith)

Guido klimt op de Arlbergpas (foto Judith)

En even later arriveren ook Peter en Judith, dus op tijd voor de trein. 

Op het station

Maar bij het inladen van de fietsen in de trein begint de conductrice ineens heel hard te schreeuwen: "Kein Fahrrad!, kein Fahrrad!" Wij begrijpen het niet en balen, want als we niet meekunnen, moeten we een dag wachten! Wij laten dus onze reservering zien en dan bindt mevrouw de conductrice gelukkig in en mogen we mee. Van uitzicht is helaas geen sprake, de hele treinreis is het 'landschap' zwart, omdat we alleen in de tunnel rijden.

Daarna rijden we, samen met Peter en Judith, naar camping Arlberg in Pettneu, lekker bergafwaarts maar wel koud, want de temperatuur is inmiddels gedaald tot zo'n 17 graden. Het lijkt ons een vreemde camping, want iedere plek heeft een eigen huisje met douche, wc en wastafel. De camping lijkt uitgestorven, maar bij de receptie worden we allerhartelijkst ontvangen. En op het moment dat Joost naar broodjes vraagt voor de volgende ochtend, wordt de gastvrouw helemaal enthousiast. Dus schrijven we ons maar in. Op de plek aangekomen blijken de huisjes luxer te zijn dan onze tentjes!

Dus waarom nog een tent opzetten? Dus nu zitten we lekker warm in het huisje en hebben de tent alleen maar opgezet voor de vorm en om te drogen.