woensdag 12 augustus 2015

Woensdag 12 augustus

Alweer een dag thuis. Heerlijk in het eigen bed en eigen huis.
Alles nog es teruglezen.
Wat een reis.
 
Drie dingen nog.
 
Eerst 'ons team', Thea en Conny die ons vier weken laten gaan om toch een beetje een hoofdstuk uit een jongensboek te helpen realiseren. Hun eigen vakantie schiet er een beetje bij in. Maar we hebben veel contact, elke avond bloggen en whatsappen wij. En wat is dat belangrijk. We zeggen dingen die normaal wel es ongezegd blijven. Ze maken ons blog, sturen een vliegtuig om ons op te halen (nou ja, ongeveer) en halen ons van het vliegveld op. Ontzettend bedankt.
 
Wat leuk om al die mensen te onmoeten!
Eerst al onze hazen Huib en Wilko die ons vanaf dag 1 drie dagen op gang helpen komen. Huib wil eigenlijk helemaal niet meer naar huis, want als echte duursporter grijpt het fietsen hem bij de lurven. Wilko pakt ons in met smeuige verhalen en trapt op zijn stadsfietsje als een gek met ons mee. En dan ontmoeten we Hanneke, Marlies en Jan, Judith en Peter, Lilian en Koen en een heleboel anderen. En dan de reacties op ons blog, de aanmoedigingen. Hartstikke leuk. Al die uitwisseling gaf zoveel kleur aan deze reis. Bedankt.

(O ja, en abt Emo die in 1212 al te voet van Groningen naar Rome reisde - hij was een inspirator voor me. Ik las http://www.libris.nl/osinga/artikel/dick-e-h-de-boer/emo-s-reis/9789072370105?MemberNr=7303&ProductID=15710179 in 2012/3 en dacht, dat kan ik ook.)
 
Twee zwagers op reis. Logisch denker enerzijds, een beetje improvisator anderzijds, een organisator en een flierefluiter, een regelaar, een dromer, de een op zoek naar de electriciteit voor de verbinding, de ander naar het verhaal om te vertellen, een stayer en een sprinter, een knorder en een snurker, een Brabander en een Groninger, een voormalig misdienaar en een ex-jongeling, SP-er en een PvdA-er.  Dat dat goed kan gaan! Twee fietsers vooral, op weg naar Rome die elkaar hebben leren kennen van haver tot gort.
 

Dinsdag 11 augustus: Terugvliegen....

 De laatste dag in Italië. We vliegen vandaag terug naar Eindhoven. 
Het vertrek van vliegveld Ciampino is om 11.10 uur. Dat betekent om 5 voor half zeven bij de bushalte bij de camping. En om 5:15 uur opstaan. 
De hele nacht heeft het geregend en geonweerd en we danken Lilian op onze blote knieën, dat we in haar huisje mogen slapen. Nu is onze  tent wel droog, maar het dak van huisje is zodanig lek dat er 's ochtends plassen op de vloer staan. Ik heb het geluk gehad om precies tussen twee lekken in te liggen, dus mijn 'sac de viande' (Belgisch voor slaapzak) is maar beperkt nat.

Om kwart over 6 (het is net licht) staan we niet opgefrist en wel bij de weg op de bus te wachten. Maar om half 7 geen bus!  Om kwart voor 7 nog geen bus. Joost en ik kijken elkaar aan.
"Gaan we liften of bellen we rond 7 uur een taxi"? Gelukkig komt de bus om 10 voor 7 aanzetten.
Ik stap in en ga gauw zitten, maar Joost die wil betalen krijgt iets over een minibus verteld, waar we moeten afrekenen. We begrijpen er niets van en gaan maar zitten. Eén halte voor het station roept de chauffeur Joost naar voren en zegt: "Deze keer hoeven jullie niet meer te betalen, maar als jullie morgen weer met de bus gaan moet dat wel gebeuren!" 


Na trein, metro en shuttlebus arriveren we ruim op tijd op het vliegveld. Joost en ik kunnen met onze betrouwbare gezichten zonder enig probleem door de douane. En daarna wachten bij de gate,
want die gaat uiteindelijk pas rond 11 uur open. 

Bij het afscheid van Italië prachtige beelden vanuit het vliegtuig. 

We vliegen nu in twee uur terug, waarvoor we heen ruwweg zo'n 200 uur op de fiets gezeten hebben. En in die twee uur heb ik meer last van mijn kont in dit krappe vliegtuig, 
dan de gehele heenweg op de fiets. Waarom geen fietszadels in ons vliegtuig? We zijn best bereid daarvoor minder te betalen.

Ik hoor van Joost dat een dame in vliegtuig zegt dat het de heetste zomer sinds 1880 was. 
Waar zijn wij mee bezig geweest?
Om die hele afstand in die extreme hitte af te leggen? 
Afzien bij het klimmen. 
Moeten stoppen omdat je oververhit dreigt te raken. 
Iedere ochtend vroeg op, om vervolgens je tentje in te pakken en verder te gaan.
Zou ik zwager Joost moeten verwensen, omdat hij mij meegevraagd heeft?


Zo in het vliegtuig lijkt het allemaal weer anders. 100 keer zo snel terugvliegen als heen. De wereld niet bekijken vanaf de fiets, maar hoog vanuit de wolken. 


Als na bijna twee uur vliegen de landing inzet, wordt het weer anders. Het vliegtuig zakt door het wolkendek, de aarde laat weer zijn detailvormen zien. Het vliegtuig zakt netjes op de landingsbaan en de meute schuift langzaam het vliegtuig uit, langs de kofferontvangst naar buiten.
Wij zijn benieuwd of iemand ons al staat op te wachten. 



En - shit - ja hoor, daar staat een club van 6 man ons op te wachten met spandoek en al!  




Dat hadden we niet verwacht en ik omhels mijn liefste vrouw en begroet mijn vrienden en familie. 



En natuurlijk de vraag: "Zouden jullie het opnieuw doen?" Nou, ik ga niet weer vier weken, dat is lang. Maar het is goed om gedaan te hebben. Je bent de hele dag met de elementaire zaken van het leven bezig; eten, drinken, slapen en vooruitkomen op de fiets. Je zit de hele dag in wisselende landschappen, gaat tot het uiterste bij het klimmen en zweeft daarna gelukzalig naar beneden. Iedere dag ben je ergens anders, kom je andere mensen tegen, moet je je zaakjes regelen. En dat leidt niet tot de vraag van: "Ik wil meer". Nee, je hebt genoeg aan jezelf en daar doe je het mee. 


Als ik 's avond met vrouw en vrienden op mijn krakkemikkige stadsfiets met krakende trappers en  zwabberend wiel naar het dorp fiets om gezellig wat te eten, mis ik eigenlijk mijn Stevens randonneur alweer een beetje. Ik zal weer moeten wennen aan het "gewone leven". En ik dank stiekem zwager Joost dat hij mij meegevraagd heeft op dit avontuur. 










dinsdag 11 augustus 2015

Maandag 10 augustus: Het doel is bereikt!


Ochtend.

Het is maandag 10 augustus, een uur of een: na een moeizame rit vanaf onze camping staan we op het Sint Pieter plein, hartje oude stad. We schudden elkaar plechtig de hand, het is tenslotte weliswaar een kleine stap voor de mensheid, maar een grote voor de Guido- en Joostheid. We hebben het gehaald!





Hoewel. Gehaald? Dat blijft nog even onzeker. Men is er daarboven nog niet helemaal uit.

Mijn Noord-Limburgse vriend Patrick, van RK-huize, vroeg het zich op dit blog al openlijk af: 'mogen protestanten wel in Rome komen'? Patrick heeft ooit bij de katholieke vereniging Justitia et Pax gewerkt en kan het dus weten. Heel welkom voelen we ons eigenlijk niet.

Het onweert namelijk zwaar boven het Vaticaan, flits na flits licht hoog op boven de pauselijke vertrekken. De  lange monoloog van boven dwingt ons beschutting te zoeken onder de rokken van de kerk, de beroemde zuilenrijen van het St Pieter plein.

Meer dan een uur schuilen we terwijl Afrikaanse en Aziatische straatventers paraplu's en regenjassen verkopen.

 Dan wordt het eindelijk rustig op het beroemdste plein van de wereld, van het 'urbi et orbi' en het 'dank voor die bloeoeoemen'.





Ons moment van triomf volgt: We laten ons in een korte regenpauze op het plein fotograferen,en schudden elkaar de hand. Daarna zoeken we de vlakbij gelegen Friezenkerk op en nemen dan een brug over de oude, bedaarde Tiber. 
Het is geen Rijn, geen snelstromende Adigo die Verona zoveel glans geeft. 
Maar hé, deze stad is al zo oud.

Rome is koel en leeg na de zware buien. 
Ruim ook, met brede straten en pleinen en overal zien we verwijzingen naar het rijke verleden van dit ... rovershol want daar komt veel van de Romeinse geschiedenis met al zijn brute en bloedige veroveringen feitelijk op neer. 


We zien het Colosseum en de zuil van Trajanus en zoveel meer. Het is een prachtstad, waarom kom ik hier nu pas voor het eerst?







Maar veel tijd hebben we niet, morgen vertrekken we en we moeten nog veel doen voordien.

Met behulp van een verregend plattegrondje vinden we met veel moeite het station San Pietro, terug naar de camping, ditmaal mogen we met de trein terug.

Het doel is bereikt, nu hoeven we even niet te sappelen.

We overnachten bij mede reiziger Lilian uit Amsterdam, zij heeft plek in haar bungalowtje. 
Zo hoeven we des ochtends de tent niet af te breken maar kunnen we dat 's avonds nog doen. En dat is maar goed ook.

Slapen ....
. Maar tussen 1 en 5 knettert het ... Het plenst. Ook in onze logeerkamer. Nu weten ze boven zeker weer niet of we wel weg mogen. Ik doe geen oog dicht, Guido is ook tegen een uur of 5 wel wakker.
 
Dan is het tijd om te gaan..










maandag 10 augustus 2015

Maandag 10 augustus 2015: ROME

Mogelijk volgt er nog tekst. De mannen zijn nog druk hun reis naar huis voor te bereiden. Maar de plaatjes zeggen eerst genoeg! (CS)


De laatste etappe op de fiets naar Rome









Zondag 9 augustus; Andere Rome-gangers

Als ik zondagsochtends om 6 uur wakker word, is het even wennen.
 Ik hoef er straks niet uit om vervolgens tent op te ruimen, fiets op te tuigen, snel te eten en op de fiets te stappen, maar ik heb geen slaap meer. Dan maar even lezen en na een uurtje val ik toch weer in slaap, om rond 8 uur wakker te worden. Joost is al aan het douchen en ik kruip rustig uit de tent om te zien hoe het er voor staat.


Tijdens het ontbijt komt er nog een andere Rome-ganger langs.
Een echte die-hard, want de Belg is in 3 weken van Gent naar Rome gefietst, in zijn eentje.
Hij had ook last van de hitte ("in de middag fietste ik rustig") en maakte lange fietsdagen ("ik reed vaak in het donker door").
Het is dan altijd leuk om ervaringen uit te wisselen over de reisgids (Reitsma of andere), de gevolgde routes en campings. Deze Belg (Koenraad) is een ervaren fietser, want hij was vorige jaar ook al naar Santiago de Compostela gefietst.



Vandaag is een rustdag, we gaan niet veel doen is het plan.
We moeten wat zaken regelen voor de terugreis en een afspraak  met een oude vriend van Joost maken. Gelukkig heeft het thuisfront onze boardingpass voor de vlucht geregeld, we hoeven deze alleen nog maar af te drukken. Ook hebben we nog even overlegd met de camping over het afgeven van de fietsen en bagage voor het transport naar huis.

Inmiddels is naast ons al een tweede Rome-ganger (Lilian) aangekomen die woensdag terugvliegt.
Zij is vanuit Roermond gestart en is nu 5 weken onderweg, inclusief een tussenstop in Zwitserland. 

We besluiten om eerst nog even te gaan zwemmen in het meer en daarna in de namiddag met de fiets effen naar Rome te gaan om onze tocht te voltooien.
 Maar na het zwemmen en voor de fietstocht eerst wat eten.

In het restaurant, schuin aan de overkant van de camping, voelen we ons wat weggekeken, vanwege onze sjofele campingsmoking.
Daarom pakken we de fiets maar om naar een restaurant iets verder te gaan en zo kunnen we gelijk doorfietsen naar Rome.
Maar dat volgende restaurant is wat verder dan verwacht en daar zijn we niet welkom omdat de keuken al dicht is.
Daarom nog maar iets verder.
 Bij een bar kunnen we vis en ravioli eten. Inmiddels zijn we nu 6 km van onze route naar Rome afgeweken, is het al weer later en nog steeds heet.
Dus besluiten we maar om morgenochtend vroeg naar Rome te fietsen.


De route van vandaag.

Terug op de camping zijn onze mede Rome-gangers verbaasd dat we zo snel terug zijn.


Rome-gangers Lilian, Koen en Joost

Om dit uit te leggen haalt Joost maar eens 4 bier en we gaan er aan onze campingtafel  (verstrekt door de camping, inclusief 4 stoelen) maar eens goed voor zitten.
En zo'n uitleg wordt steeds uitgebreider, vooral als verschillende nationaliteiten bij elkaar zitten (Belg, Amsterdammer, Brabander en Groninger).
Zo ontdekten we dat we alle 4 in het onderwijs werken (zoals veel Rome-gangers die we tegengekomen zijn) en hebben we diepe filosofische gesprekken  over wat ieder nu beleeft tijdens het afzien bij het bergop fietsen. 
Rond 8 uur wordt er door Lillian een reuzen pizza besteld (doorsnee 30 cm, de doos is prima geschikt om een fietswiel in op te bergen) en als blijkt dat zij deze niet alleen op kan, zijn Joost en Guido en tenslotte ook nog Koen best bereid om deze mee op te eten. 

En nu gauw slapen, want morgen moeten we echt naar Rome!

zaterdag 8 augustus 2015

Zaterdag 8 augustus: Smoren als worstjes in de jus...........


We zitten nu (18.11 uur) op camping Smeraldo, waar we de komende drie dagen verblijven. Zoek maar op Lago Di Bracciano,  niet meer ver van Rome. We zijn al heel wat verkeersborden naar Rome tegengekomen. Dat verbaast ons wel, omdat het zo overbodig is: alle wegen gaan toch ........?

Een dag met twee gezichten: vanochtend waren we om zes uur wakker, de zon moest nog opkomen: Ik liep langs het meer en zag wat de Griekse dichter Homerus bedoeld moet hebben met zijn uitdrukking 'de roze vingerige dageraad'. Prachtig! De opkomende zon is eigenlijk spelbreker door het pastel harder te maken.  

We rijden weg, kwart voor acht, sommige buren hebben buiten geslapen, wij hadden in onze tent als worstjes in de jus liggen sudderen. 

De route van vandaag

Vanaf het mooie Capidimonte dalen we naar Tuscania af, een van de vele oorspronkelijk Etruskische steden. De theorie uit de oudheid dat de Etrusken uit Troje zouden zijn gekomen en een niet-Italiaanse taal spraken is misschien nog zo raar niet. 

Maar na Tuscana gaat het even mis. Dat zit zo: bij het klimmen is dagdromen, schietgebedjes doen, mantra's uitspreken allemaal OK. Bij het afdalen niet!

Even niet opletten dus en we zitten in de hitte zomaar 5 km verkeerd. Dat we heerlijk naar beneden zijn gesuisd vindt Guido geen argument en bij het terugrijden vind ik toch ook dat hij daar wel een punt heeft. Misschien wel twee.

Om één uur eten we dus gedesillusioneerd onze gortdroge, voor pizza aangeziene, hompen brood. Wat is dat pak melk weer snel op. De verlaten olijvenbongerd waar we schaduw hebben gezocht, de her en der verspreid liggende hondendrollen en de hitte dragen even niet mee aan ons anders altijd opgeruimde karakter. 

Toch maar verder met licht knorrende magen, zelfs met onze halve voorraad jam is het dorre brood onverteerbaar. 

Er volgt een lange, zware onverharde weg die eindigt bij een .... bar.  Daar 'langs rijden', zoals reisgids Reitsma aanbeveelt, had me de avond tevoren al echt onmogelijk geleken. Bij een bar ga je wat drinken, daar rijd je niet langs.

Na de bar (1 Fanta voor Guido, 2 voor mij + reserve) en nieuw water klaart ons humeur op. We eindigen niet als verbleekte vijgjes. 

Even verder ontmoeten we op een druk punt twee Rome-fietsers. Ze zijn twee dagen na ons uit Eindhoven vertrokken, man en vrouw van eind zestig. Geen tijd om lang te kletsen, maar lezer, je bent nooit te oud! Zoveel kansen nog! In de gauwigheid zien we niet of ze elektrisch rijden. Dat kan toch haast niet anders...? 

We dalen nu snel naar Sutri, dat een amfitheater heeft en een necropolis. Guido gelooft me niet als ik zeg dat ik nog wat botjes zie glimmen in het dode duister.

Arena bij Sutri 1
Toch ook weer klimmen. Italianen hebben dan misschien wel het mooiste land ter wereld, maar ze flikkeren alles in de berm. De weg zit vol gaten of is op zijn best net zo craquelé als een doek van Jan Steen. Op de drukke weg toeteren veel auto's naar ons als we even naast elkaar rijden. Ze rijden minder voorzichtig dan in Noord Italië.

Veel dode egels in de berm, nog veel meer lege pakjes sigaretten met het opschrift 'roken is dodelijk'. Egels roken duidelijk teveel.

Arena bij Sutri 2
Necropolis bij Sutri
Dan een laatste afdaling naar het Lago Bracciano. Van boven zien we het enorme meer. 'Drinkwater voor Rome, dus hartstikke schoon', meldt de Nederlandse eigenaar. We gaan onze tent opzetten op ee heerlijk ruime plek, we ritselen twee stoelen en een tafel. Morgen misschien uitrusten bij het meer of toch al naar Rome? Hoe vul je eigenlijk een dag zonder te fietsen? Rome is nog 45 km en we kunnen terug met de trein, vertelt de campingbaas.  We jubelen van binnen.

Joost aangekomen op de laatste camping

Dinsdag 11 augustus vliegen we terug. Heeft 'ons team' geregeld, goed hè! Morgen regelen we repatriëring van onze stoere fietsen (ook moe, ketting sloeg er bij ons beide af). Zondag of maandag bezoeken we Rome en een oude maat die ik al 31 jaar niet meer gezien heb. Hij woont al zijn halve leven in deze citta del citta en wordt binnenkort wethouder in een voorstadje. Dat kan zomaar in ons prachtige Europa.

Zo meteen eten: na de heerlijke brasem van gister (foto) wordt het (niet uitlachen) ... pizza.



Dag, tot morgen.

vrijdag 7 augustus 2015

Vrijdag 7 augustus: Afdalen naar Rome

Ochtendgloren in Toscane



De route

Vandaag  gaan we afdalen van 800 meter hoogte (Castell'Azzara) naar zo'n 300 meter.
 Dat is 500 meter dalen over 50 km!  
Maar bij het vertrek zijn we er nog niet helemaal gerust op, na de ervaringen van de afgelopen dagen. We beginnen met een korte klim vanuit de stad.
 En daarna daaaaaalen. 
Prachtige afdalen, waar we met een snelheid tussen de 30 en 53 km zonder moeite kunnen rijden. 


Mont Amiata, vulkaan, naar verluidt morsdood. Als dat maar geen voorspelling van de NAM  is....


Tussen de afdalingen een korte klim van 5%. Mooi landschap en de climax komt vlak voor Sorano, een prachtig stadje tegen de berg aan. 

Het hooggelegen Sorano




 Dan een korte steile klim en daarna weer op en af op de weg, maar geen echte klimmen meer. 
Het landschap verandert ook, de bergen worden minder hoog. 

In het plaatsje Gradoli bellen we  Joosts' collega Dick die aan het Lago di Bolsema op de camping staat. 
We gaan er even langs om te buurten, heerlijk te zwemmen en gezellig tussen de middag te eten. 
De vrouw van Dick, Marjolein, heeft Italiaans gestudeerd  en brengt ons wat Italiaanse gebruiken bij. 

Lago di Bolseno


Met spijt in het hart constateren we dat we verder moeten. 
Niet zo ver (10 km) maar er zit nog een helling van 20% tussen!  
Dick biedt aan om ons met de auto te brengen, maar dat kunnen we niet maken; we fietsen naar Rome en dat moeten we helemaal doen. 
Als compromis biedt hij aan om de bagage te brengen, zodat wij wat makkelijker de 20% berg opkomen. En dat lukt gelukkig. De Berg is wel steil, maar niet te lang. 

Nu zitten we op de camping 'de Meerparel' (Perle de Lago), een variatie op "de meerpaal". 
Lekker weer gezwommen.  

Lago di Bolseno


Als internet binnen bereik is, blijkt het thuisfront al uitgebreid bezig geweest te zijn met het regelen van de vliegreis terug. 
Dus nu kunnen we dinsdag naar huis, naar onze liefste eega's! 
 Het einde van de reis nadert!

donderdag 6 augustus 2015

Donderdag 6 augustus. Onze gesprekken drogen op.

17.37 uur
We staan op ons balkon, zo'n 30 meter boven de grond. 
Plaats van handeling is Castell d' Azarra, een dorpje boven op de berg. 


 De eigenaar van het appartement troont ons bij aankomst om drie uur mee naar ons balkon en wijst alle plaatsjes en landstreken aan. "Daar Toscane, dan Umbrië, rechts Latium en Rome. Het regent hier nooit", zegt hij.

Wat doe je met zoveel schoonheid aan je voeten? Wij weten het wel: slapen.

Om half zeven stonden we op vanochtend, ontbeten en reden weg. Eerst een weergaloze afdaling van een km of 5. De wind blaast om ons heen. Altijd even een schietgebedje doen dat die pijlsnelle val in die peilloze diepte ook de goede richting is, anders moet je terug.



De dorpjes liggen hoog en droog te stoven in de zon. Daartussen ligt het dal met riviertjes die even droog zijn als die lap vlees in onze mond. Het kwik springt aan de bovenkant uit de temperatuurmeter.De weg gaat òf snel omlaag òf steil omhoog.  Lange bruggen tussen de toppen, dat doen ze hier liever niet. 
Wij vinden dat jammer!


Onze gesprekken worden korter, ze drogen op. 
"Gaat het?" 
"Ja het gaat".
 "Heet hè"
 "Ja heet"

Daar komt bij dat onze oude oren af en toe dienst weigeren 
zodat er prof. Zonnebloemachtige situaties ontstaan, meteen geschikt voor de bonte avond waar Wilko groot voorstander van was. 
Jammer, hij is al weer aan het werk.

Af en toe dringt tot ons door dat we er nu bijna zijn en wij denken zelfs even aan werk. 
Heel even dan.

Onderweg pauzeren we onder het fantastisch bladerdak van enorme kastanjebomen. 


Dat is nog es slapen. 


We rusten een uur en drinken melk, Cola en Fanta, maar het droge zouteloze brood blijft steken in onze keel. Zou het 38 graden zijn? 


We bellen naar  een adresje uit onze reisgids, er is voor 50 piek nog plek. 
Wel afknijpen nu om op tijd te zijn. Omhoog ...

Buiten, op het hoge balkon, na het tweede tukkie van de dag, waait het lekker. De honden verderop in het diepe dal moeten een wel gemikt genadeschot hebben gehad, ze houden eindelijk hun bek. Mijn linkerbeen slaapt nog door, als ik nu ga staan val ik verdorie nog over de reling. 
Liggen daar in de diepte geen schedels van vorige gasten?  Eh nee, stenen.


 Ik moet niet meer naar de Soprano's kijken. Italianen zijn super aardig, ze zouden iets vaker een andere taal moeten spreken.
Beneden balkt een ezel. Of is het een beginnende trompettist? Een mede bewoner van het appartement?
 
 We moeten boodschappen doen, G. krijgt honger,  misschien vooral dorst. 
Dat moment moeten we eigenlijk voor zijn.


21.07
De nacht valt. Net pizza gehad en betaald voor ons vierkamerappartement. 
Je zou het niet geloven, maar de oogjes vallen toe. Wat is dat met Italië?

Morgen  voorlaatste, korte etappe naar het vulkanische  meer: Lago di Bolseno.  Daar bevindt zich collega Dick met vrouw en dochter. Leuk.



Uitzicht van ons balkon.