Dinsdag 11 augustus: Terugvliegen....

 De laatste dag in Italië. We vliegen vandaag terug naar Eindhoven. 

Het vertrek van vliegveld Ciampino is om 11.10 uur. Dat betekent om 5 voor half zeven bij de bushalte bij de camping. En om 5:15 uur opstaan. 

De hele nacht heeft het geregend en geonweerd en we danken Lilian op onze blote knieën, dat we in haar huisje mogen slapen. Nu is onze  tent wel droog, maar het dak van huisje is zodanig lek dat er 's ochtends plassen op de vloer staan. Ik heb het geluk gehad om precies tussen twee lekken in te liggen, dus mijn 'sac de viande' (Belgisch voor slaapzak) is maar beperkt nat.

Om kwart over 6 (het is net licht) staan we niet opgefrist en wel bij de weg op de bus te wachten. Maar om half 7 geen bus!  Om kwart voor 7 nog geen bus. Joost en ik kijken elkaar aan.
"Gaan we liften of bellen we rond 7 uur een taxi"? Gelukkig komt de bus om 10 voor 7 aanzetten.
Ik stap in en ga gauw zitten, maar Joost die wil betalen krijgt iets over een minibus verteld, waar we moeten afrekenen. We begrijpen er niets van en gaan maar zitten. Eén halte voor het station roept de chauffeur Joost naar voren en zegt: "Deze keer hoeven jullie niet meer te betalen, maar als jullie morgen weer met de bus gaan moet dat wel gebeuren!" 

Na trein, metro en shuttlebus arriveren we ruim op tijd op het vliegveld. Joost en ik kunnen met onze betrouwbare gezichten zonder enig probleem door de douane. En daarna wachten bij de gate,
want die gaat uiteindelijk pas rond 11 uur open. 

Bij het afscheid van Italië prachtige beelden vanuit het vliegtuig. 

We vliegen nu in twee uur terug, waarvoor we heen ruwweg zo'n 200 uur op de fiets gezeten hebben. En in die twee uur heb ik meer last van mijn kont in dit krappe vliegtuig, 
dan de gehele heenweg op de fiets. Waarom geen fietszadels in ons vliegtuig? We zijn best bereid daarvoor minder te betalen.

Ik hoor van Joost dat een dame in vliegtuig zegt dat het de heetste zomer sinds 1880 was. 

Waar zijn wij mee bezig geweest?
Om die hele afstand in die extreme hitte af te leggen? 

Afzien bij het klimmen. 

Moeten stoppen omdat je oververhit dreigt te raken. 

Iedere ochtend vroeg op, om vervolgens je tentje in te pakken en verder te gaan.
Zou ik zwager Joost moeten verwensen, omdat hij mij meegevraagd heeft?

Zo in het vliegtuig lijkt het allemaal weer anders. 100 keer zo snel terugvliegen als heen. De wereld niet bekijken vanaf de fiets, maar hoog vanuit de wolken. 

Als na bijna twee uur vliegen de landing inzet, wordt het weer anders. Het vliegtuig zakt door het wolkendek, de aarde laat weer zijn detailvormen zien. Het vliegtuig zakt netjes op de landingsbaan en de meute schuift langzaam het vliegtuig uit, langs de kofferontvangst naar buiten.
Wij zijn benieuwd of iemand ons al staat op te wachten. 

En - shit - ja hoor, daar staat een club van 6 man ons op te wachten met spandoek en al!  

Dat hadden we niet verwacht en ik omhels mijn liefste vrouw en begroet mijn vrienden en familie. 

En natuurlijk de vraag: "Zouden jullie het opnieuw doen?" Nou, ik ga niet weer vier weken, dat is lang. Maar het is goed om gedaan te hebben. Je bent de hele dag met de elementaire zaken van het leven bezig; eten, drinken, slapen en vooruitkomen op de fiets. Je zit de hele dag in wisselende landschappen, gaat tot het uiterste bij het klimmen en zweeft daarna gelukzalig naar beneden. Iedere dag ben je ergens anders, kom je andere mensen tegen, moet je je zaakjes regelen. En dat leidt niet tot de vraag van: "Ik wil meer". Nee, je hebt genoeg aan jezelf en daar doe je het mee. 

Als ik 's avond met vrouw en vrienden op mijn krakkemikkige stadsfiets met krakende trappers en  zwabberend wiel naar het dorp fiets om gezellig wat te eten, mis ik eigenlijk mijn Stevens randonneur alweer een beetje. Ik zal weer moeten wennen aan het "gewone leven". En ik dank stiekem zwager Joost dat hij mij meegevraagd heeft op dit avontuur.