Wat is de wereld toch klein.....

Wifi-loze campings, lastige ontvangst en een telefoonopladend voorwiel, dat zijn werk niet goed doet, zorgen ervoor dat de mannen op dit moment wat moeite hebben om het blog aan te vullen.

's Nachts liggen de telefoons bij de campingbeheerder aan de lader. Gelukkig is er ook nog een thuisfront, dat  via de telefoontjes en appjes op de hoogte blijft en het blog kan bijhouden met het laatste nieuws.

Maandagavond zijn de twee maten van Joost, Huib en Wilko, aangesloten en het schijnt een gezellige bedoening te zijn.

vlnr: Guido, Huib, Wilko, Joost

Dinsdagochtend kwam om 07.23 uur de eerste en voorlopig enige app binnen:

'Joost heeft snurkvrij geslapen'      

(wat Conny deed opmerken: 'Ik ook!'...)

Over dat snurkvrij slapen heerste, dankzij Conny, wel enige onzekerheid. Daarom stopte Guido oordoppen in de tas, maar kennelijk valt het dus mee ;)  Of is de vermoeidheid te groot om wakker te liggen van gesnurk?

Tijdens het fietsen wordt er natuurlijk gezellig gebept (dat kunnen mannen ook!) en Verrassing..., Verrassing......   de broer van Huib en de zus van Guido blijken met elkaar getrouwd geweest te zijn en Huib en Guido blijken een gezamenlijke neef en nicht te hebben!

Wat is de wereld toch klein.... (ook al denken de mannen daar heel misschien toch een beetje anders over tijdens het wegtrappen van de kilometers, maar toch!)

Dinsdag zo rond de 100 kilometer en woensdag rond de 80, ze liggen goed op schema. Guido voelt zijn benen wel, maar alles is nog onder controle. De meegebrachte pan en het gasbrandertje gaan mee terug naar huis vrijdag, als Huib en Wilko weer naar huis vertrekken. Van koken komt het niet en in de restaurantjes onderweg is het eten goed en zijn de pilsjes koud!

Vandaag, donderdag, een mooi stuk langs de Rijn en het weer wordt beter.....