Verslag van Joost:
Vandaag van Duitsland naar Oostenrijk. Ineens neemt de onverstaanbaarheid toe. Op onze camping in Feldkirch horen we hoe een Zwitsers-Nederlands ouderpaar hun kinderen tweetalig opvoedt. Is het Beiers? Wurtembergisch? Zwitsers?
Verderop staan ook wat Friezen die de toren van Babel complementeren.
Eindelijk worden de Alpen zichtbaar, daarvoor hebben we wel 1000 km gefietst.
Pechvogel Guido had zijn dag niet. Halverwege een gemeen klimmetje klinkt ineens een- altijd beschaafde- uitroep van mijn Brabantse reismaat. Blijkt zijn middelste tandwiel te zijn verbogen. Het edele staal doorstaat de G-krachten niet die Guido op de trappers uitoefent.
De techniek van het stoempen.
De waterpomptang wordt gezocht want als een ware Edje Bever gaat Guido liefst alle technische problemen te lijf.
Waterpomptang zoek.
Ander gereedschap biedt soelaas.
Jammer maar nu raakt de zonnebril zoek.
Guido zonder kenmerkende zonnebril.
Tijdens het eten op een idyllisch plekje aan de Bodensee maait maat Guido de kopjes en broodjes van de bank.
Wat gaat er in hem om?
Zijn zieleroerselen blijven onpeilbaar als de diepten van de Bodensee (258 meter)
Bodensee.
Red. Ze passeren Bregenz, het eerste van de drie routeboekjes is nu gereden.
Guido meldt dat ze nu in Feldkirch zijn, aan het begin van de Alpen. (C)
De route van vandaag.
Aankomstkaartje van de huidige verblijfplaats op een camping
Joost vervolgt:
Alweer onweer.
Na een warme dag zetten we in het zweet ons aanschijns ons tentje op.
Het plekje is anderhalve postzegel groot, maar na 100 km verkassen we niet nog eens. We zwemmen wat en eten dan een uiterst matig maaltje, maar het bier is goed.
Nu ik dit tik schuilen we in een kantine waar een dom Nickelodeon program aan staat waar niemand naar kijkt maar dat wel veel herrie maakt.
Als Guido het gedoe uitzet, zet iemand het toch weer aan. Zolang er maar iets beweegt.
Buiten valt een muzikaal optreden in het water. Het is hier ook weer warm, zo niet klam.
Zo meteen gaat het hier nog binnen onweren....
Vandaag een belangrijk moment bereikt, Oostenrijk ingetrokken, 1000 km op de teller en bijna toe aan de eerste echte bergen.
Nog geen echte pech en de combinatie van Guido's gevoel voor logica bij het kaartlezen, en mijn geweldig ontwikkeld vermogen de weg te vragen, brengt ons nu tot hier.
God zij dank kunnen we de nu komende etappes door de bergen bijna niet verdwalen.
Door de bergen voert meestal maar één weg naar Rome.
Vandaag ook aandacht van de Mädel.
Wij passeerden in een afdaling twee wielrensters in snelle vaart, maar worden potdorie in de klim weer ingehaald door de dames. Soms kun je zo'n spijt hebben van de emancipatie.
Het is vervolgens de kunst op de vraag "Wohin führt die Reise" quasi nonchalant te zeggen:
"naar Rome".
We spelen onze (enige) troef bekwaam uit, waarop we bedolven worden onder de lof.
Zo moet Julius Caesar zich gevoeld hebben op zijn triomftochten in Rome na weer een overwinning op het slagveld.
Voor ons, ondanks alle hulde, geen triomftocht, geen slagveld, geen overwinning. We zien hun ronde vormen langzaam maar verleidelijk wegdansen in de verte. Ze duimen voor ons, zeggen ze enthousiast.
Raadseltje ... wat doet Guido hier?
Het gat is gevonden!
Op het volgende traject wachten de serieuze bergpassen.
Hieronder nog wat extra foto's van het traject dat Joost en Guido samen met Wilko en Huib reden (met dank aan Huib voor de foto's).
Zelf ben ik nu weer even thuis en kon ze nu op het blog plaatsen (C)
Kaart en GPS lezen
Een fietser wijst ons de weg
Koppen met helm op is wel zo veilig
Trappen maar
Dit mag weer naar huis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten