Maandag 10 augustus: Het doel is bereikt!

Ochtend.

Het is maandag 10 augustus, een uur of een: na een moeizame rit vanaf onze camping staan we op het Sint Pieter plein, hartje oude stad. We schudden elkaar plechtig de hand, het is tenslotte weliswaar een kleine stap voor de mensheid, maar een grote voor de Guido- en Joostheid. We hebben het gehaald!





Hoewel. Gehaald? Dat blijft nog even onzeker. Men is er daarboven nog niet helemaal uit.

Mijn Noord-Limburgse vriend Patrick, van RK-huize, vroeg het zich op dit blog al openlijk af: 'mogen protestanten wel in Rome komen'? Patrick heeft ooit bij de katholieke vereniging Justitia et Pax gewerkt en kan het dus weten. Heel welkom voelen we ons eigenlijk niet.

Het onweert namelijk zwaar boven het Vaticaan, flits na flits licht hoog op boven de pauselijke vertrekken. De  lange monoloog van boven dwingt ons beschutting te zoeken onder de rokken van de kerk, de beroemde zuilenrijen van het St Pieter plein.

Meer dan een uur schuilen we terwijl Afrikaanse en Aziatische straatventers paraplu's en regenjassen verkopen.

 Dan wordt het eindelijk rustig op het beroemdste plein van de wereld, van het 'urbi et orbi' en het 'dank voor die bloeoeoemen'.

Ons moment van triomf volgt: We laten ons in een korte regenpauze op het plein fotograferen,en schudden elkaar de hand. Daarna zoeken we de vlakbij gelegen Friezenkerk op en nemen dan een brug over de oude, bedaarde Tiber. 

Het is geen Rijn, geen snelstromende Adigo die Verona zoveel glans geeft. 

Maar hé, deze stad is al zo oud.

Rome is koel en leeg na de zware buien. 

Ruim ook, met brede straten en pleinen en overal zien we verwijzingen naar het rijke verleden van dit ... rovershol want daar komt veel van de Romeinse geschiedenis met al zijn brute en bloedige veroveringen feitelijk op neer. 

We zien het Colosseum en de zuil van Trajanus en zoveel meer. Het is een prachtstad, waarom kom ik hier nu pas voor het eerst?

Maar veel tijd hebben we niet, morgen vertrekken we en we moeten nog veel doen voordien.

Met behulp van een verregend plattegrondje vinden we met veel moeite het station San Pietro, terug naar de camping, ditmaal mogen we met de trein terug.

Het doel is bereikt, nu hoeven we even niet te sappelen.

We overnachten bij mede reiziger Lilian uit Amsterdam, zij heeft plek in haar bungalowtje. 

Zo hoeven we des ochtends de tent niet af te breken maar kunnen we dat 's avonds nog doen. En dat is maar goed ook.

Slapen ....

. Maar tussen 1 en 5 knettert het ... Het plenst. Ook in onze logeerkamer. Nu weten ze boven zeker weer niet of we wel weg mogen. Ik doe geen oog dicht, Guido is ook tegen een uur of 5 wel wakker.
 

Dan is het tijd om te gaan..